Nie było praktycznie nigdy tak, że pobierani mogli rozgraniczyć swoje anormalne doświadczenia na dziwność „tam” i normalność „tu”. Być może byłoby to mocniej buforujące świadomość od konieczności mierzenia się z przytłaczającymi wrażeniami, musząc jednocześnie zachowywać się normalnie i ukrywać proces radzenia sobie z nimi, wręcz będąc narażonym na zwiększony stres wypływający z możliwości wyśmiania przez najbliższych (często wysoce współczujących i wspierających w sytuacjach dla nich zrozumiałych). Niestety pobieranym o poszerzonym kosmosie przypominały zjawiska zdarzające się w trakcie ich codziennych zajęć. Co więcej ich świadkami lub nawet uczestnikami były osoby postronne. Jednym z najczęstszych, wręcz typowych zjawisk codziennych wynikających z pobierania jest wpływ osób wystawionych na aberracje poszerzonego kosmosu na urządzenia nadawczo-odbiorcze, np. telewizory. Jest to element tak jak większości zdekompletowanej układanki na temat relacji między elektrycznym funkcjonowaniem ludzkiego mózgu a postrzeganiem fenomenu SU, nie tylko VRS. Innym zjawiskiem są zdarzenia w innym kluczu kulturowym przypisywane duchom lub nawiedzeniom: znikanie solidnych obiektów lub pojawianie się ich w innych miejscach, teleportacja lub lewitacja przedmiotów. Nierzadkie są też wrażenia dźwiękowe, zapachowe lub odczuwanie zmian temperatury kojarzone z jakąś formą obecności poszerzonego kosmosu. Wreszcie pulę niepokojących symptomów dopełniają możliwe dzienne przekazy – telefoniczne lub telepatyczne – oraz zetknięcia z osobami, które choć z wyglądu sprawiały wrażenie całkiem osadzonych w dziennej codzienności, jednak ich zachowania, słowa oraz miejsca pojawiania się sugerowały związek z poszerzonym kosmosem, zbijając z tropu już i tak zagubionych pobieranych.

W tym bezładnym śmietniku obrazów, toposów i wątków pewnym gwarantem stabilności był powtarzany przez wszystkich Porywaczy scenariusz uprowadzenia, składający się w ogromnej większości z faz od 1 do 5. Zdarzały się jednak nieprzyjemne odstępstwa od już i tak nieprzyjemnej „rutyny”. Chodzi o introdukowanie pobieranego w wirtualne rzeczywistości, które nie miały dla niego żadnego sensu ani celu związanego z ogólnie przyjętymi „agendami Obcych” jak: pobór nasienia, jajeczek, operacje medyczne, „przygotowywanie” na koniec znanego świata. Pobierani nie umieli się w nich odnaleźć, często były przerażające, ale przede wszystkim były zupełnie niezrozumiałe i absurdalne. Nie ma chyba lepszego porównania z ludzkiej kultury od doświadczeń Alicji w jej literackim, zdezorganizowanym Wszechświecie. W pewnym sensie te doświadczenia wybijały pobieranych zupełnie z jakiegokolwiek poczucia zrozumienia w sytuacji poza kontrolą. Często istoty je realizujące przedstawiały je jako naukę lub trening i dopytywały pobranych o ich zrozumienie, którego nie mogło być. Doprowadziło to wręcz do podejrzeń „kosmitów” o brutalne poczucie humoru, jednak te spekulacje nie mają pokrycia – jak większość naszych teorii na temat zdarzeń z ich przestrzeni – i są lustrzane względem tego, co wiemy o naszych motywacjach do absurdalnego lub niepotrzebnego zachowania, a co być może jest wiedzą bezużyteczną w stosunku do „ich” charakteru.

Ostatni temat, który był rozważany przez Karlę Turner (choć nie nazywała go w taki sposób), niemniej od poprzednich drażniący i zbijający z tropu. Najlepiej wyjaśnić go na przykładzie. Jeden z pobieranych opisanych przez Turner od czasu do czasu natykał się na kobietę, która zachowywała się w sposób niecodzienny i która wydawała się umocowana w jego doświadczeniach z SU, pamięć o których była skutecznie zablokowana. Kobieta ta wydawała się z pozoru zwykłą osobą, jednak emocje, które wzbudzała w pobieranym, były niezwykłe. Zdawała się zachowywać podejrzanie: niespodziewanie znikać tam, gdzie nie miała prawa zniknąć, zdawać się spłoszoną lub ukrywającą jakiś sekret. Istotnie zdarzało się, że w środowisku pobieranych dwie nieznające się z codzienności osoby rozpoznawały się ze wspólnego doświadczenia z SU. Przypadki jednak takie jak opisane przez Turner wykraczają poza te sytuacje. Osoby spotykane w okolicznościach zdających się nieprzypadkowymi, często demonstrujące wiedzę, której nie powinny mieć, wzbudzające wspomnienia „stamtąd” i znikające nie wiadomo jak nie wydawały się być członkami społeczeństwa, lecz pojawiać się wśród ludzi – jak w wielu przypadkach związanych z SU – nie wiadomo po co. Takie osoby często wygłaszały zdania, które odnosiły się do sytuacji intymnych dla pobieranych, nie wyjawiały żadnych agend ani nie podejmowały działań. Nie wydawały się też „obcymi w ludzkiej skórze”, jako że ich zachowanie i wypowiedzi dotyczyły codzienności, która – wszystko na to wskazuje – była dla istot stamtąd albo zupełnie niezrozumiała, albo obojętna. Zatem kim i po co były?