CHRONOLOGIA UFOLOGICZNA
Historia złożonego fenomenu społeczno-kulturowego znanego pod skrótowym ogólnikiem „UFO” jest skomplikowana i wielowątkowa.
Da się w niej rozróżnić jednak dwie podstawowe sfery podlegające przeobrażeniom. Pierwszym jest struktura i temat relacji doświadczanych, drugim: próba ich uporządkowania przez badaczy tematu/zjawiska i wysnucia na ich podstawie hipotez nadających im sens. Pierwszą sferę dla uproszczenia proponuję nazywać „rozszerzonym kosmosem”, czyli ogółem opowieści o spotkaniach z nieznanymi ówczesnej nauce zjawiskami, drugą „ufoversum”. Obie one wynikały z siebie nawzajem i wpływały na siebie zwrotnie (to sprzężenie trwa po dziś dzień i zapewne pozostanie w tym wyjątkowo iluzorycznym zagadnieniu aż do nieznanego przełomu).
Odkąd ludzkość tropi tajemnicze obiekty na niebie i śledzi towarzyszące im wydarzenia, możemy wyróżnić kilka okresów, podczas których uwagę zarówno badaczy, jak i społeczeństw pochłaniało szczególnie jedno konkretne zagadnienie – wycinek z całego fenomenu. Czasem można tę popularność powiązać z dużą powszechnością zjawisk (np. Epoka Uprowadzeń obfitowała w historie o pobraniach i literaturę na ich temat) lub wręcz odwrotnie (w Epoce Spotkań przypadki przyłapania humanoidów przy statku były rzadkie, zatem przyciągały ogromną uwagę i paradoksalnie częściej były podstawą snucia teorii, niż powszechne w każdej Epoce po dziś dzień obserwacje tajemniczych obiektów na niebie).
Dla wszystkich zainteresowanych hipotezą mimikry – uznającej, że nieznany byt lub byty manifestują się ludzkości w formie zaczerpniętej z jej zbiorowej świadomości – zawsze ciekawym było pytanie, na ile na rozpowszechnienie w danej Epoce konkretnego rodzaju ufo-zjawisk wpływ miała dostępna podówczas wiedza o tym, jak dane zjawisko „powinno wyglądać”.
Czasy od fali obserwacji zagadkowych pojazdów latających nad Stanami Zjednoczonymi, poprzedzających pierwszy lot ludzkiej maszyny latającej, do audycji radiowej Orsona Wellesa popularyzującej koncepcję kontaktu ludzie-kosmici jako atak tych drugich. Nazwana na cześć uznawanego za pierwszego wpływowego popularyzatora zjawisk tajemniczych Charlesa Forta. Podczas tej Epoki doświadczenia tajemniczych zjawisk interpretowane były przez pryzmat teorii odrzucanych przez oficjalną naukę: spirytystycznych, okultystycznych, metafizycznych z domieszką pierwszych koncepcji upatrujących źródła niektórych fenomenów w przestrzeni kosmicznej i działaniach pozaziemian.
EPOKA FOO Od: 1938 A.D. do: 1947 A.D. Czasy zwiększonej obserwacji tajemniczych obiektów na niebie. Zwłaszcza podczas II wojny światowej – najczęściej świetlistych kul nazywanych foo-fighters – i po wojnie, np. tajemniczych rakiet nad Skandynawią. Wyjaśnienia tych fenomenów najczęściej upatrywano w tajnej technologii ziemskiego supermocarstwa.
Czasy od pierwszej obserwacji pojazdów określonych jako „latające spodki” po pobranie z drogi małżeństwa Hillów. Uwaga badaczy skoncentrowana jest na obserwacjach obiektów na ziemskim niebie, na którym upatruje się pozaziemskich statków kosmicznych. Z nieufnością traktuje się doniesienia o krótkich spotkaniach z ich załogantami lub pełnych abstrakcji historiach o przyjaźniach Ziemian z „Ludźmi z Innych Planet”. Zasadniczo także odrzuca się relacje o rozbiciach się nieznanych pojazdów jako kaczki dziennikarskie. Pojawiają się kulty UFO łączące Doświadczenia z ziemskimi religiami i aktualnymi zjawiskami społecznymi.
EPOKA SPOTKAŃ Od: 1961 A.D. do: 1981 A.D.
Przedział historyczny od pobrania małżeństwa Hillów do publikacji Budda Hopkinsa Zagubiony Czas. Większość Doświadczeń dotyczy obserwacji obiektów i łagodnych interakcji z ich nieśmiałymi załogantami. W Epoce Spotkań zostaje skodyfikowana Metodologia Stopni Hyneka i Valee będąca fundamentem naukowo prowadzonej ufologii. Dominuje postrzeganie istot z Doświadczeń jako pozaziemskich kosmonautów przybywających na Ziemię w celach badawczych i nieszkodliwych. Rozbicia UFO wciąż są tematem tabu aż do wystąpienia Leonarda Stringfielda w 1978 roku.
EPOKA UPROWADZEŃ Od: 1982 A.D. do: 2001 A.D.
Czasy od początku boomu książkowego popularyzującego zjawisko „Uprowadzeń z sypialni” po zamachy z 11 września ’01, które symbolicznie odwracają uwagę opinii publicznej w Stanach Zjednoczonych od „szarej inwazji”. Zjawisko Scenariuszy Uprowadzenia dominuje badania i popkulturę, choć inne fenomeny intruzyjne dalej mają miejsce. Ciężar folkloru ufologicznego przesuwa się na utajanie przez ziemskie rządy bądź to wiedzy o UFO, bądź to faktu współpracy ze złowrogimi kosmitami. Istoty z Doświadczeń są generalnie postrzegane jako bezduszni laboranci z kosmosu obecni na Ziemi od praczasów, realizujący kosztem ludzi swe niecne projekty. Badania ufologicznie niebezpiecznie uzależniają się od metod regresji hipnotycznej, podważając wypracowane metodologie poprzedniej Epoki. Temat rozbić UFO staje się chwilową sensacją, by ulec samoośmieszeniu.
EPOKA ŁĄCZNICTWA Od: 2001 A.D. do: dziś
Czasy od ustąpienia agresywnych Scenariuszy Uprowadzeń na rzecz łagodnych, telepatycznych i metafizycznych kontaktów z nauczycielami z Innych Sfer Istnienia, trwającymi i rozwijającymi się do dziś. Byty łącznościowe są zazwyczaj traktowane jako mieszkańcy innych planet, ale podróżujący bezcieleśnie w innych wymiarach, rzeczywistościach czy gęstościach. Jeszcze bardziej zanika możliwość weryfikacji empirycznej zjawisk postrzeganych przez pryzmat spirytystyczny lub metafizyczny. Pojawiają się niesprawdzalne techniki nawiązywania kontaktu z obcymi lub przywoływania ich pojazdów. Czynniki oficjalne z wolna przyznają się do obserwacji tajemniczych obiektów na niebie. Nieznane istoty są traktowane przez osoby utrzymujące z nimi łączność jako dobroczynne, ale niezrozumiałe. Tematyka rozbić UFO zyskuje na rzetelnej miarodajności śledczej.